گفتم بیا که با من دل خسته سـر کـنـی            اما ز رفـتـنـت دل من خـونجـگـر کـنی

 شرمـنـده ام، ز طرز پـذیـرایی ام مکن            افطار خویش را ز چه رو مختصر کنی

ایـنـقـدر با نـگـاه خـودت آتـشـم مــزن            با حرف رفـتنت جـگـرم شعله ور کنی

اصرار من به مـاندن تو فـایـده نداشت            تو می روی که قصد نـمـاز سحر کنی

ابـرو شـکـسـتـه زائـر پهلو شکسته ای            دیــدار با شـهـیــدۀ دیــوار و در کـنـی

بعد ازتو کوفه حرمت ما را نگه نداشت            از اهل خویش بلکه تو دفـع خطر کنی